Samira Şiiri - Özenç Esen

I
samira
kulunçlarını değirtirken gün
ıssız yanıyla doğruldu bulutlar
usulca üstünü örttü doğa
gözlerini yaşartan sessizlik
sanki şuracıkta

II
özleyeceğin dünler serptim vahalara
kırıldı boynuma fidanını süren dal
yılgın yel kaldı ardımda

yitik babil düşüyüm samira
gençliğimi sana bıraktım
o varaklı sunakta

yüzündeki peçeyi indir göğsünün hizasına
kavuşsun artık çölün tozunda
kemiklere iliklenen aşk
dinlensin alnının çatında
kudüs bağdat palmira

III
samira
kendine çekildikçe kıyılara vuran düş
saçlarının ağardığıdır insanların unuttuğu da
hiçbir şiir yetmeyecek
yalnızlıktır her dizede kendine
vardığında

bak elini daldırdığın suyun ricasına
kanlı gözyaşlarıyla titizlenen tedirginliği düşün
annelerin toprağı emzirdiği kırık testi
ve beyrut lut helak biraz da

IV
gittikçe dökülüyorum
defnenin kendini ağarttığı suya
konuş çünkü samira
sözcüklerdir acıyı unutturacak olan da

özenç esen

Özenç Esen
Kayıt Tarihi : 3.4.2019 19:06:00