Samimiyim Şiiri - Safet Kuramaz

Pembe hayaller miydi kafamdaki fırtına
Yangın hissediyorum girmiş gibi fırına
Düşünmeden attığım adımlar göz boyadı
Yaşanan kıyametmiş aslı çıkar yarına…
Güneş zannedip aya katlanan gecelerim
Hiç utanmadan harman savuran hecelerim
Hama’da ki egzotik döner değirmenleri
Asi’den su taşırdı dilimde dizelerim…
Petra’ya girilirken ince yollardı sihrin
Ürdün vadisinden sor, nefsime makber derin
Yemişleri sunulmuştu Âdem ve Havva gibi
Söndü Nil kıyısında Musa ile fenerin…
Bilmeliydim bu dünya cennet olsaydı hani
Öbür dünyada yaratılır mıydı yar baki
Olmayacak bir şeyi yaşamadan zoraki
Dosdoğru denilene teslim olmak gerekir!
Tebeşir tahtasında bahtım sürgün çöllere
Kumlarında ızdırap düştüm serap göllere
Günahın şiddetiyle benzerken solmuş güllere
Sabrım da acı miraç, aşmıştım elemini…
Ömrüm ulvi fırsatlar veriyorken görmeliyim
Şer musluğunu kesip besmeleyle örmeliyim
Aynı ırmak olsa da akan mana kabında
Tene bulsam safını dökerken su tasında
Yıkandığım Hak sevgi, firar eder coşkuyla…

Düşümde böyle girdim sonsuz tünellerine
Hızlı tren gibi geçtim ok gibi gönüllere
Yolculuk bu ya sondan pek emindim doğrusu
İman teslim olmaktır benzemez fosillere!
Korkmadım değil bundan karanlığı dehşetli
Huzura varılan yer, secdesinde haşmetli
Anne kucağında ben, alıştığım hüzzamlar
Ya kulum demezse, yol değil derdim zahmetli!
Ümit penceresinden döktüm tövbe inciler
Huzur sardı ruhumu sanki başka diriler
Sağımda ve solumda gülümsedi elçiler
Yükseldikçe evreni seyrederim coşkuyla…