Samimi Dostum Sana Şiiri - Hüseyin Namal

Dural
Fabrikanın zehirli dumanları arasında büyümüştü,
Çocukluğunu arka bahçede geçirmişti,
Dört tekerleklisini araba parkında sürmüştü,
Haşarılığını Gülşen Teyze’ de dindirmişti (yitirmişti)
Benim gibi, bizim gibi
Uzun zaman geçmedi mahkum oldu,
Yürüyebilen sandalyesine bağlandı,
Ama o mutluydu, en azından umutluydu,
Bin bir ışıkla yatıyordu bıçakların altına.
Acısını bir ben bilirim, bir biz biliriz...
Hayat bizi savaşmaya itmişti,
Onu yalnızlığa.
Koca bir on dokuz yıl geçmişti gözlerinden,
Doğum günüydü Duralın,
Çok değil birkaç gün geçmişti,
Yaradan acısını kafi bulmuştu.
Sonuçta o da bir yolcuydu.
Benim gibi, bizim gibi.
Onun yolculuğu tamamlanmıştı, erkende olsa,
Şaka yapıyor sanıldı ama gerçekti,
Karar vermişti, gidecekti,
Artık güzel günlerini görecekti...
Saflığı ve mertliğiyle kaldı Dural,
O ERKEKTİ...