Şamil Akay'ı Nasıl Bilirdiniz

Ellerim ceplerimde yürüyordum. geçmişe dair unutamadığım ne varsa unutmak istiyordum o gece. silip atmak istiyordum bütün yaşanılanları. kaybettiklerimi düşünmemek, acılarımı hatırlamamak istiyordum. saçma sapan düşünceler geçiyordu aklımdan o gece. en son kime güvendiğimi düşündüm, en son kime sensiz yaşayamam demiştim, en son hangi vapura binmiştim, kaçırdığım hangi otobüsün arkasından küfür etmiştim, en son ne zaman mutlu olmuştum acaba bütün acılarımdan sıyrılıp, en son kimin gözlerinin içine bakarak seni seviyorum demiştim, en son kimi öpmüştüm kokusunu içime çekerek.. hiçbirini hatırlamıyordum. geçmiş o kadar uzaktı ki o gece, yolun sonundaki ışığı göremiyordum. nerede olduğumu, kim olduğumu bilmiyordum. kim olduğumun da bir önemi yoktu o gece, kim olamadığım daha ağır basıyordu çünkü. yaptıklarımdan çok yapamadıklarımı düşünüyordum. ne çok pişmanlığım vardı geçmişe dair. ne çok şey kaybetmiştim kazanmaya ramak kala.. kendime acımaya başlamıştım. düşünmek istemediğim şeyleri düşündüğümü fark ettim sonra. yapmak istemediğim şeyleri yapmış, yapmak istediğim şeyleri yapamamıştım bu yaşıma kadar. İstasyonun önüne gelip oturdum, bir sigara yakıp garsonu çağırdım. Buyrun efendim ne alırsınız diyerek yanıma geldi garson, ciğerlerim üşüdü bir çay ver dedim, tamam dedi ve gitti. Çok şiddetli yağmur yağıyordu, sanırsın gökyüzü yere iniyor. Garson çayı getirdi, bir yudum aldım içim ısındı. O esnada istasyonda ki büfenin birinde ''Lizeta Kalimeri-Salomi'' çalıyordu. Çayın verdiği sıcaklıkla içim ısıtmıştı fakat aklımı bulandıran iki sorun vardı; 'Bir yanım hiçbir şey hissetmemeyi diliyor, diğer yanım mutlu olmak için bekliyordu.'
...yine hayattan çok şey beklediğim gecelerden biriydi. sanki dünyada nefes alıp veren tek canlı bendim o gece.Sanki etrafta kimse yoktu. Karanlık sokağı aydınlatan kırık bir sokak lambası dışında. Arka fonda Lizeta Kalimeri çalıyordu.. bir ben vardım, yirmi üç yıldır nefes alıp vermekten başka hiçbir halta yaramayan ben. bütün hayalleri elinden alınmış, geleceğe dair hiçbir umudu kalmamış, insanlara olan güvenini tamamen yitirmiş bir ben vardım o gece sokakta.. bunu fark etmiş olmanın verdiği rahatsızlıkla kalktım oturduğum yerden. oğlum dedim, ölünecek haline yaşıyorsun lan. kalk gidelim bu şehirden. artık kaybedecek bir şeyimiz kalmadı, gidelim. Sigara bırakmanın moda olduğu bir devirde sigara yaktım ve geleceği düşündüm "acaba ben ne zaman öleceğim? " diye hava güzeldi ölmek için iyi bir gündü geleceği bekleme diyordu içimden bir ses ki içimdeki seslere kulak verenlerdenim, acaba ölümümde kaç kişi üzülecekti bunu düşünürken modası geçmiş sigaradan bir soluk daha aldım.. Yine yalnız olduğum gecelerden birindeydim, yalnızdım.. Her zaman yalnızdım.. ve yalnız ölecektim. Öldüğümde Şamil Akay'ı nasıl bilirdiniz sorusuna cevap verebilecek adam olmayacak arkamda. Bunun bilincinde olmak ölümden daha beter.