Samarra Şiiri - Mehmet Ali Yılbaşı

Orta-doğu sokaklarında maden suyu satmak vardı
Gül bahçelerinin perdelediği Samarra… Ah! Ne diyardı
Uzaktan bir ahbabın selamı gelir belki
Zahterle şifa bulan çocuk özlemindeki
Elinde ekmeğiyle gelen bir baba sesi
Muazzam bir heyecan ekmekse bahanesi
Rızadan ilerisi kavuşmaz derdi babam
Ezeli hayallerin engelinde kargaşam
Sonra bin bir karmaşa sanki fırtına çıktı
Ellerde dümen, yelken, lakin engel açıktı
Rızadan öte bir yol yok demiş ya her âdem
Kan revan oldu güller, insanlık oldu adem
Ağıtlar Samarra’dan ağıtlar Semerkand’a
Naz bir Doğu da değil tüm İslâm- ı cihân’da
Bahtımız yok demekte sığınır hal kalmadı
Ağıtlar boşa gitti namlular boşalmadı
Hayat, hayat olmaktan çıktı imân geride
Azar azar karardı mümin gönüllerinde
Daraldı akarsular köpürdü akmaz ılık
Ilık bir poyraz eser yalnız kaldı yalnızlık
Râbb’im sen yardım eyle sürmez oldu acılık