Samanyolu Şiiri - Akın Akça

ışıklı yol kumrusu
ne kadar sarmışsın
o dönen kollar
nereye varır?
içten içe
merkeze doğru...
süzülmek, kanatlı
bakır kaplar bitmesin.
çanak çömlek de.
çadır ve
köylü kadını da.

sar bizi kollarınla
ışıklı kollarında
koşacağız hepten.
güneşin sancılarında
ağlar ozon da.
ne gamma ve morötesi
bitirir dünyayı,
ne de sera etkisinde
gaz salınamamasında
atmosfer suçludur
-hepsi,
insanın varlığı;
'iyi' ve kötü...
atmosfer ve ışık
muhtaç birbirine
koşacağız o yollarda
yanıp sönen yılbaşı
ışıldak heyecanlar
insanlar sokaklarda
kalabalık curcuna
bayram sevinci

yaklaşan yılbaşı,
sokaklar koşuyor.
geceler canhıraş.
koysan elini
öbek öbek, ölçmek.
boğum boğum
küçük biberon
ve sessiz uyku
karış karış;
odak-enerji-topu
mama iskemlesinde
başı düşüp
uyuyakalan bebek;
önlüklerin fiyonkları
açılıp kapanacak,
sünen makarna,
güldürecek
hep bu onu

hiç bitmeyen
bir ıslık gibi.
ama devamlı yükseliyor.
yenmiş
tekdüzeliği.
gerçek olan rüyalar,
hem de umut hülyası

sessiz,
dolgun,
kesif-kararlı,
yer yer nakarat,
ayıcık yumoşu,
sabit, narin
ama ilerleyen
pıtır pıtır.
daim,
zaman içinde
'yarım elma
gönül alma
iki dizyem ilerisi'

bardak içinde
dönen
çayın şekli var mı?
doyurucu aşk, sevgi..
yumru yumru
sevgiler,
başak...
gömme akvaryum
tüm okyanus,
elim
parmaklarım.
kaprissizlik feveranı,
iyi.
savunma kalkanı,
uçuşan
gelincik

yaldız
ile yıldıztozları
karışmış
yemyeşili.
dolunay
hala top gibi.
görünüryol
süt ya da
sakla samanı..
sarmalsaman
ağzı yok var dili
kardanadam,
ışık kıpırtıları
her yer kar
ne güzel
baby oil & talk,
kuş konan
gönüller
turunç
burnu havuçtan
bu yağmurun
adı yok
...

-ilhan irem dinlerken