Samanyolu Şiiri - Rufay Karahan

Yalnızlık fırtına öncesi sessizlik gibidir
Kargun sular dinik,
yıldızlar berrak ayşafağında
Ben sevgiyi fısıldarım içimdeki uzak sevgiliye
O beni görür,göz kırpar Samanyolu’ndan,
Gülüşürüz..
Bir duru su olurum, içim ısınır
akarım samanyolu’na
buharlaşır bulut olurum kendi dünyamda..

Rüzgara kaptırmam kendimi
Kasırga dağıtamaz,olmazsa yağarım
Ben damlamı yine bulurum…..
Efkarımda aslan gizlidir
Yelelerim örüklü,ben kamçılarım rüzgarı
Yüreğim ellerimde
avuçlarım terli ve sıcak,
tırmalamam sinsice timsahın kabuğunu
köhne kuytularda değil,
bir taşın gediğinde
güneşin ta alnındayım..

yalnızlık budur belli ki,
aslan yelesinde rüzgarın uğultusu,
olmadı hiç beynimde kırık dökük düşünceler
ben sevdamı düşünürüm..
işte ben;
işte ben o zaman kaçarım kendimden
gizlice,kimseler görmez beni
ateşli bir beden olurum sevgiliye
gözlerimde umut,
tenimde çiğ damlacıklarıyla,binlerce…

R.K.