Saman Demeti Şiiri - Emir Farfur

Bir samanı kucaklar gibi sarar rüzgâr saçlarını
Özlüyor insan yağan güneşle doğan yağmur bakışlarını
Değmez benim için boş ver değişme yollarını
Bir aşk hikâyesi bu merak da etmem sonlarını

Elimde bir resmin ile yapayalnız olmakla
Yanıyorum bir ufuk vaktinde ateş ile dumanla
Gittiğinden beri dinmeyen göz yağmurlarım
Umarım hep kahrolursun yanındaki adamla

Hasretim sana geçmeyen derin heves
Nasıl da yıpranmış görsen sanki bir teles
Bir karış toprak içinde kaybolmuş hasretim
Bir özlediğimi bilirler ama yandığımı bilmez herkes

Ne yangınlar var içimde susturamaz ağlasa yağmur
Kırılan tek kalp değildi incinen bir onur
Yeter mi benden aylarca esirgediğin huzur
Sana burada sevgimi anlatırım ama hikâyemiz son bulur