Saman Darlığı Şiiri - Abdullah Odabaş

Lutfeyle Yarabbi bir ihsan buyur,
Bunaldı hayvanat alaf kalmadı,
Koyunlar keçiler asmış çehresin,
Ottan, samandan bir şey kalmadı.

Keçiler bırakıp oğlak düşürdü,
Yeygi yiyeceği bizi şaşırdı,
Hayvanlar mükedder bağrım pişirdi,
Değirmen dönmüyor zavar kalmadı,

Kar yağdı cihana bir metre kadar,
Mal davar sahibi eyliyor keder,
Ne çare böyledir takdir-i kader,
Mahsüller tükendi hazın kalmadı.

Kapandı hep yollar gitmiyor yolcu,
Bir köyden bir köye gidemez elçi,
Dağlar dereler sanarsın yalçı,
Punarlar ırmaklar sanki kalmadı.

Kara kış zahmeri şiddet-i şita,
Şubatta onları bindirdi ata,
Erişüp bahara elimiz tuta,
Çuvalda anbarda unda kalmadı.

Ortalık hep beyaz yoktur bir kara,
Vahşi hayvanlarsa başladı zara,
Tilkiler takatsız düşüyor tora,
Dağda bile tavşan avda kalmadı.

Ulu Rabbim bize keremler buyur,
Manacat ediyor ins ile tuyur,
Günahkar kulların yapıyor kusur,
Akıl fikir idrak izan kalmadı.

Bu darlık dokuzyüz kırkdokuz sene,
Lutfedip halıkım kakıma bana,
Müşteri gidemez dükkana hana,
Bakkalda esnafda insaf kalmadı.

Meftuni karışma Hakkın işine,
Nefsin ile şeytan gezer peşine,
Aklın var ise koy kendi başına,
Sünneti vacibe bilen kalmadı.