Ve madem, saman alevi gibi yanmayacaktık,
savrulmayacaktık oraya buraya...
Meyvesiz bir ağaç gibi yeşermeyecek,
gölgemizde teselli bularak batmayacaktık;
bin hüzünle dağların ardına...
Böyle böyle dökmeyecektik,
gözümüzden dökülen damla gibi
izlemeyecektik kuruyup yiten yapraklarımızı...
Öyleyse bu ormansız dünyanın taşlaşmış kalbinde,
kurdun-kuşun, börtü-böceğin yuvasından olduğu yerde,
tüm damak tatlarımızı ve güzel duygularımızı besleyen kaynağı,
göğsümüzden kilometrelerce uzakta
kaderimize hükmeden ellerden kurtarıp nasıl sevecektik birbirimizi?
Kaderin dahi kaderine ağladığı bu iki yüzlü düzende,
kim saygı duyardı;
gelmişimize,
geçmişimize,
aldığımız nefese?
Kayıt Tarihi : 27.9.2016 00:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ormansız dünyanın taşlaşmış kalbinde Kuru bir yaprağı arar olmuşuz Ne gündüzler gündüz ne geceler gece Bir güler yüz görsek bahar sanmışız. S. G.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!