Şam Kokusu Şiiri - Bülent Arkan

Kirpikler sulu sepken buğuluydu gözleri
Boğazı düğüm düğüm gözündeydi sözleri
Elleri boğazında gırtlağını yokladı
Baktığımı görünce gözlerini sakladı

Düşük omzunu tutup bana sırtını döndü
Karanlığa kapıldım gördüğüm ışık söndü
Ağır ağır yaklaşıp omuzuna dokundum
Öyle bir ürperdi ki konuşmaya çekindim

Gözlerine bakarak ona doğru eğildim
Buğulu gözlerinde yansıyan ben değildim
Neden ağladın diye nazik bir soru sordum
Sorumun cevabını göz bebeğinde gördüm

Çöplerin arasına ellerini daldırdı
Bulduğu pet şişeyi çuvalına doldurdu
Küçücük bedeniyle çuvalı omuzladı
Urbasına sürerek elini temizledi

Kirpikleri buluttu yanakları su yolu
Yüzüne siper oldu parmaktan ince kolu
Gözlerini kapadı sabinin kirli eli
Kanaatim odur ki bu çocuk Suriyeli

Cesaretim kırıldı peşinden gidemedim
Öylece dona kaldım bir yardım edemedim
Ayaklarım mıhlandı ardından baka kaldım
Ona bir şey vermeden ondaki derdi çaldım

Derdimi koklayarak öyle çıktım yokuşu
Sonunda karar verdim bu koku Şam kokusu
Her demde konuşan dil dertlenince lal oldu
Kokunun etkisinden gözlerim yaşla doldu

Yüreğim yorgun düştü çaldığım dert ağırdı
Kirpiğim sulu sepken kulaklarım sağırdı
Çocuğun göz yaşları yıktı benim bendimi
Hüznümü yazmak için eve attım kendimi

O çıplak ayakları hayalimden gitmiyor
Vatansızın çilesi yazmak ile bitmiyor
Bitmeyen bu çilenin hüzünlü güftesiyim
Bir kalp hastası değil kalplerin hastasıyım...