Sam amca Şiiri - Hüzün Yücel

Ben hiç bir insanı rengine, diline yada dinine göre sevmedim. Yıllardır haber yaptım, sokaklardaki acımasızlıkları, bir hiç uğruma öldürülen, ideoloji uğruna bombalanan mekanları, parçalanan insanları, sönen hayatları gördüm. Bunlarla büyüdüm, bunlarla olgunlaştım... Bu şiirmi de, yine haber merkezinde bayram nöbeti tuttuğum bir günde, sevinçlerin, mutlulukların ve dünyaya barış mesajlarının verildiği bir günde yabancı ajansların Irak'ta yaşanan vahşeti tüm çıplaklığıyla görünlü olarak geçtiği bir günde yazdım. Kısaca size o görüntülerde ne vardı onu anlatayım.. Bir meydan düşünün... İnsanlar bayramlaşmadan dönüyor ya da sevdikleriyle bayramlaşmaya gidiyor. Yüzlerde acı bir tebessüm... Eeeee kolay mı bombaların altında buruk bir bayram telaşı. Çocuklar.... Onlar her yerde çocuk çabuk unutuyorlar acıyı, korkuyu... Ellerinde renk renk şekerler var. İşte tam o anda bir anda bir bomba patlıyor ve ABD askerlerinin silah sesleri çığlıklara karışıyor. Feryatlar, gözyaşları bayram sabahını bölüyor. Çocuklar kanrevan içinde, ağlıyor, ölen annesine ya da yakınına sarılıyor... Kadınlar, yaşlılar, gençler herbiri bir yerde. Kimi O an oracıkta son nefesini vermiş, yaralılarsa umutsuzca yardım istiyor. Yara almadan kurtulanlarsa koşuşturma içinde şoku atlatmaya çalışıyor. İşte hemen baş ucumuzda bayram sabahı yaşanan dehşet son dakika olarak bültenlere düşmüştü ve ben o görüntüleri korku filmi seyreder gibi göz yaşları içinde izliyordum. Tam o anda cep telefonun çaldı. Arayan Amerika'da yaşayan bir arkadaşımdı. İstanbul'a gelmişti, akşam görüşelim özledim demişti. Akşama sözleşmiştik. Telefonu kapattıktan sonra bu şiiri yazdım.