Salıncaktaki Çocuk Şiiri - Yusuf Karataş

Salıncaktaki Çocuk

Yüzünün beyazlığı,saçının sarısı,
Hep soğuk ellerin,ayakların.
Sen bunları hak etmedin,
Bende seni sevgilim…!
Bir sabah namazı vakti,
Ben uykumun en uzak köşesinde,
Sana yakın düşünüyorum.
Düşün gerçeğinde,
Seni ve sana veremediklerimi düşünüyorum.
Tüm düşüncelerimde,
İnsanca sevmenin,
Sevilirken kaybolup gitmenin korkusu,
Bahçende oynattığın mutluluğun,
Sallandığı salıncaktan düşmesini görmek acısı!
Büyüttüğün çocuğun ellerine bak,
O düşüş titretti ellerimi,
Bende büyüttüğüm çocuk,
Sende yok olmak üzere,
Görmüyorsun değil mi?
Unuttun, bakmaya kıyamadığın,
Uzak duramadığın,
Selvi boynunu büküp
Hasretinden için için ağladığın,
Şimdi olmayacak belki,
Belki kapatacak gözlerini ve hiç açmayacak,
Belki de,
Daha nice belkiler yaşayacak,
Yada yaşamayacak, yaşayamayacak….!