Salıncak ve kaza… Şiiri - Mustafa Cilasun

Günler,
Çok hızlı geçiyordu…
Hazan, sessizce
Ve nezaketle,
Kapımızı aralamıştı…
Öyle ya her mevsimin,
Bir hazırlığı olmalıydı…
Bizlerde,
Gücümüz nispetinde,
Hiç olmasa kabilinden,
Bir gayretin içindeydik…
Gönül bahçemizin,
Nadide çiçekleri,
Her şeyden habersizlerdi…
Kendi hallerin de,
Bir dünyaları vardı.
Sadeydi, samimiydi.
Sevgi doluydu. Masumdu.
Mahzundu ama çok hoştu…
Onlar bir âlemdi, gelecekti,
Neşemizdi, gururumuzdu…
Onlar, canımızdı…
Çocuklarımızdı…
Saat 11.00 civarıydı.
Bir çocuk feryadı duyuldu.
Herkes dikkate durdu.
Refikam apar topar koştu.
Kapıyı açık bıraktı.
Ana yüreğiydi.
Dayanamazdı.
Ben gazete okuyordum.
Feryadın geldiği,
Yöne doğru yöneldim.
Sevgili güzel kızımın,
Uzaktan geldiğini fark ettim.
Yanında kardeşi vardı.
Anladım ki çocuk,
Parkından geliyorlardı.
Ancak çok mahzun,
Görünüyorlardı.
Hanım hadsiz,
Bir telaş yaşıyordu.
Etrafına bakınıyordu.
Biliyorum ki içi yanıyordu.
Hemen pencereyi açarak…
Hayrola nedir,
Bu telaş deyince…
Hanım İbrahim,
Kan revan içinde,
Demesin mi?
Dışarıya fırladım,
Ve manzarayı anladım…
Betül çok mahzundu…
Şaşkındı…
Çaresizdi…
Çok üzgündü…
Melülce bakıyordu…
Sanki bir suçluydu…
İçi kan ağlıyordu…
Yutkunuyordu…
Her ne olduğunu…
Anlatmaya zorlanıyordu…
İbrahim, ikiz kıdemsizim…
Çok sakindi…
Fedakârdı…
Yüreğini sevgi koruyordu…
Hemen ilk müdahaleyi yaptık…
Pansuman yaparken fark ettik…
Yara çok derindi…
Betül’e sarıldım.
Sakın korkma dedim…
Annesini ikaz ettim…
Betül ün bir suçu yoktu…
Salıncakta sallanan İbrahim…
Yerinde duramayınca…
Salıncak üst çeneye çarpmış…
Burun ve dudak yaralanmış…
Hastaneye yetiştirdik…
Dikiş atılmalıymış…
Altı dikiş atılmıştı…
İbrahim hala şaşkındı…
Gözyaşları acısına,
Refakat ediyordu…
Bizlerde Şükrediyorduk…
Daha büyük acıları bilerek…