Kendi kendine hiç sebepsiz gülümseye bilmekti belki de mutluluk…
Gökyüzünde kanat çırpan kuşlar kadar özgürdüm.
Rüzgâr saçlarımı okşuyordu ve ben hiç olmadığım kadar mutlu bir çocuktum.
Ayaklarım yerden kesilince ben rüzgârla öpüşüyordum ve işte o an ben mutluydum...
Kayıt Tarihi : 20.1.2014 20:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
salıncakta sallanmak ve ayaklarının yerden kesilmesi kişinin kendisine olan öz güvenin sağlanması gibidir.
TÜM YORUMLAR (1)