Salıncak Şiiri - Sevda Yanar

Kaç sevgili seninle aşk oduna yandı,
Kaç sevgili seninle, sevdiğine inandı,
Sevda bulutlarıyla kucaklandığımız andı;
Bize gönül ortağı, bize dost sendin ancak,
Sana bu dizelerim; haydi dinle salıncak...

Kuru dallar çatırdar her yükselişinde,
Saç oynar, yürek oynar, her gidiş gelişinde,
Rüzgâr seni kovalar, sen rüzgârın peşinde;
Çekinme savrul göğe, sanma ki ip kopacak,
Salıncak ne güzeldir, ah salıncak, salıncak...

Tanımıştık seni biz çocuk günlerimizde,
Ağzımızda bir emzik, şarkı dillerimizde,
Sen bizi kucaklardın, kendi ellerimizle;
Ezik iniltilerin kulaklarda kalacak,
Bu kadar sabır nerden, söyle bana salıncak?

En tatlı hatırada elbette ki sen varsın,
Bıkmadan usanmadan gönüllerle oynarsın,
Kalbin var mı seninde, niye inler ağlarsın?
Sitem etme, darılma, kimmiş seni tutacak?
Bir sevgili kucakla, uç onunla salıncak.

Başbaşayız cananla, sensin bize arkadaş,
Coş salın, coştur bizi, semalarla kucaklaş,
Her sırrımız sende bak, sen onlarla dön dolaş;
Anılar, yaşantılar seninle canlanacak,
Birlikteliğimizi, diri tut be salıncak...

Yıllar sonra geride arıyorum, ne kaldı?
O tatlı hatıralar sanki birer masaldı.
Ya sen bizi unuttun, ya bunlar hep yalandı;
Bir yeni çift ara bul, biz olduk aranacak,
Dönülmez ki geriye, sen salın dur salıncak...

(Kiraz/İZMİR, 1968)