Salıncak Şiiri - Ömer Koçtürk

Mevsim artık gül kurusu
Gün geceye yenilir...
Kasım patı gözlerini açar...
Ben aynı bedende uyanırım...
Dünyadaki toprağıma ilham olan
O en sıcak kucakta...
O toprak ki belenir kaderim
Bozkırla beşiğimiz yüzyıllardır...
Aynı kundakta...
Bulutlara şekil verdim
Kendi masum Çocuk aklımca
Güzel olan herşey artık
Bulutlardan da uzakta...
Büyüyen bedenimde
Hapsolmuş Bir çocuk var...
Döner durur zamanda
Belli bir kaç durakta...
Sevgi yolunda ilk adım...
Bir boşluğa emekledim..
Sevdiğimle kaderimiz
Yarına ertelenen masum
Sandığımız bir tuzakta...
Böyle zamansız kayıp gider
Ellerimle yaptığım
Bir kaç itin çektiği
O tahtadan kızakta ...
Hiç bitmesin istesem! nafile...
Ne zaman hatırlasam
İçimde ki o çocuk hâlâ ağlamakta...
Keşke hep çocuk kalsaydım
Şimdiki benden habersiz...
Köyümdeki bahçemizden
Sonsuzluğa uzanan salıncakta...