-* Salıncak Şiiri - Rengin Alacaatlı

SALINCAK

sen, mutluluğun resmini yapabilir misin abidin?
işin kolayına kaçmadan ama
gül yanaklı bebesini emziren
melek yüzlü anneciğin resmini değil
ne
mavi yosunlu akvaryumda yüzen kırmızı balığın
ne de
al çeperli elmanın

1961 yaz ortasındaki küba'nın resmini yapabilir misin?

çok şükür, çok şükür
bugünleri de gördüm
ölsem gam yemem gayrinin
resmini yapabilir misin üstad?

Nazım Hikmet

Hastaydım, hem de çok. Anlıyor ama sen de tıpkı ben gibi yüksek sesle söylemeye korkuyordun. Birimiz bunu sesli söylesek sanki tüm kapılar açılacak ve gerçek, olması gerektiğince bize doğru akmaya başlayacaktı. Sustuk... Senin endişeli bakışlarında yakaladığım sezgiden kaçırıyordum gözlerimi. Bu tılsım bozulmasın, kader değişmesin dercesine döngüyü bozmaya çalıştık. Zorlandığım her nefesimde nefes olup doldun ciğerlerime, tekleyen kalbime ritim, damarlarıma kan oldun.

“Yürüyelim mi? ” diye korkarak sordun. Sen de biliyordun ki buna gücüm yoktu. Son bir gayretle neşeyle gözlerine bakıp, sanki hiçbir şey yokmuşçasına kabul ettim. Durup dinlenerek, yavaş adımlarla ilerlerken gecenin ileri saatlerini soluduk. Yanımızdan geçen insanların hiçbiri içimizden geçenleri bilmiyor hatta belki de onlar için sıradan, bizim içinse olağanüstü bir gecenin sonunu getirme çabasıyla evlerine dönme telaşında bizi fark etmiyorlardı.

Dolunayın sırlarını yakamozlara fısıldadığı, yıldızların ırmak olup aktığı manzarayı sonsuza kadar seyre dalmak mümkün olabilir miydi? Birkaç gün sonra ay çekilecek, deniz yürek yarısını arayacaktı bir sonraki buluşmaya dek. O küçük parkın arka bahçesinden yansıyan bu görüntü o kadar tanıdıktı ki yalaz rüzgar esti aniden. Düşüncemin izdüşümünde yakaladın beni ve güven verircesine sıkı sıkı tuttun elimi.

Yorgundum, hem de çok. Tek istediğim kollarında olmak ve gelecekse oracıkta gelmesiydi. Her zaman birbirimizin hislerini, düşüncelerini hisseder ve gerekeni yapardık ama bu sefer aklımdan geçenlerden ürperdiğini hissetmiştim. Oracıktaki salıncağa oturup mehtabın fısıltısını dinlemeye başladık. Başımı dizlerine koyduğum anda yakaladığım huzurun yeri doldurulabilir miydi? Saçlarımı okşarken dile gelen yüreğinle okuduğun şiirler sonsuza kadar o zaman diliminde asılı kaldı. Bunlar sıralanmış dizelerden öte yüreğimde, ruhumda baki kalacak hiç yazılmamış, hiç bitmeyecek şiirlerdi.

Yüzüme yayılan mutluluğun tebessümüyle o salıncakta, o zaman diliminde ve hep bizde kalacak resim ile gözlerimi kapatırken usulca fısıldadım:
“ölsem gam yemem gayrinin resmini yapabilir misin üstad? “'sen, mutluluğun resmini yapabilir misin abidin? '

RENGİN ALACAATLI