Salıncak Şiiri - Fatma Zehra Akyiğit

Rüzgarın salladığı salıncağımda nefesim kesiliyor

Kanayan burnum oluyor

Kan kokusu üşütüyor yüreğimi

Daha hızlı sallıyor, esiyor, estikçe uçuyorum

Kanatlanan ruhum oluyor

Başım…

Toprağı öperken bedenim ürperiyor

Kalkmaya çalışıyorum.

Sallanmaya devam ediyor, çarpıyor, ağrıyan başım oluyor

Durmuyor, elimi kaldırıyorum, dur!

Kemiğini sızlatıyor parmağımın

Ağlamaya başlıyorum bağıran içimdeki çocuk oluyor

Ben susuyorum gözlerim konuşuyor

Dinleyen sadece salıncağım oluyor, bekliyorum

Yavaşlıyor ninni gibi, duruyor.

Sanki acımı uyutmuş çağırıyor beni

Binen ben oluyorum, sallasın diye rüzgarı çağıran…

Burnundaki kanlı sümüğü içine çeke çeke gülümseyen

İçimdeki çocuk…