Salıncağım Vardı Benim

Salıncağım vardı benim;
Üç tekerlekli bisikletimden vazgeçtiğim,
Günden kalma.
Her salınışımda,
Gökyüzünü kendime arkadaş bildiğim.
Büyüdüm,salıncağımı da unuttum
Zamanla.
Gökyüzünün arkadaşlığı da büyüdü benimle
Güneşi her gördüğümde mutlu,
Her yağmur damlasında ağladım;
Gökyüzü gibi.
Seninle tanıdım gökyüzünün mavi yanını
Ağladığım,mutlu olduğum günlerden farklı,
Gökyüzünün bu hali.
Sanki yağmurda yağsa,
Güneş de çıksa,
Her tarafı beyaz kar taneleri de kaplasa;
Yalnızca bana ait bu gökyüzü.
Bir tek gün batımlarına alışamadım
Gökyüzümün çekip gidişi,
Çocukluğumdan kalma bir sızı gibi
Acıtır canımı.
Şimdi sen yoksun,
Gökyüzü mavi güneş her tarafa salmış kendini
Ama bu mavilik bu güneş;
Sensiz olduğundan olsa gerek
Yok artık bende
O eski tadı.
Salıncağımı unuttum,
Seneler oldu bisiklete binmeyeli
Ama sensizlik büyüdü bende.
Sensiz geçen her yeni günde,
Gün batımından kalma acılar sardı beni
Sanki güneş hiç doğmayacak,
Gökyüzü hiç masmavi olmayacak.
Bırak uzak bulutların prensesi olmayı;
Gel birlikte silelim gökyüzündeki
Hüzünden kalma karartıyı.
Bir çok şeyin yokluğuna alıştım ama
Senin ki öyle değil
Yakıyor canımı.
Ya gel kurtar beni,
Dört yanı günbatımı günlerden.
Ya da yeni bir salıncak yap bana,
Her salındığımda gözümü kapayıp;
Sana yol aldığım.