Saliha Değirmenci Yavaş Zührem Konya Var ...

Bey ile Vezir Canason Köyüne giderlerken Tahir ile Zühre'yi de yanlarında götürdüler. Tahir ile Zühre Canason Köyünde bir elma bahçesine girdiler.

Aldı Tahir:
Gözlerimin nuru Zühre’m
Şu ömrümün varı Zühre’m
Bize derler yarım elma
Yarı Tahir yarı Zühre’m

Zühre de Tahir’in karşısına çöktü. Sazına akort vererek Tahir’e cevap verdi:

Aldı Zühre:
Yüreğimin piri Tahir
Gözlerimin feri Tahir
Bize derler yarım elma
Biri Zühre biri Tahir

Bahçe bakımsız, kimi kurumuş kimi de kurumaya yön tutmuş otlarla ve dikenlerle doluydu. Tahir ile Zühre elma ağacının gölgesinde dikenler olduğu için fazla oturamadılar. Ayağa kalktılar.
Zühre, Tahir’in bembeyaz yüzünü seyrederken Tahir de Zühre’nin kara gözlerine bakıyordu. Öyle sessiz sedasız birbirlerine baktılar. Bir müddet suskun bakışların ardından Zühre sessizliği bozarak yine ol-duğu yere çöktü ve sazını tekrar aldı:

Aldı Zühre:
Benden başkasına meyil verirsen
Ölürüm sevdiğim yaşayamam ben
Ellerin yüzünde şavkı görürsen
Naçarım bu yükü taşıyamam ben

deyince Tahir de yeniden sazına düzen verip şöyle cevap verdi:
Aldı Tahir:
Zühre’m yüz yıl bile geçse aradan
Ben öleyim de sen yaşa sevdiğim
Şu bağrıma bir kalp vermiş Yaradan
Onu sana verdim taşı sevdiğim