Saliha Şiiri - Gülten Nazlı

10. Sınıftım, umudu tükenmiş, kırgın biriydim.
Herkesten habersiz, herşeyden çaresizdim.
Derse girdim baktım bı hoca, konuşuyor...
Normalde hep uyurum,ama İlk defa o derste uyaniktım...

Anlatmaya başladı hoca....
Hayatını, öğrencilerini, okullarını, herşeyi ve herkesi,
O kadar çok huzur verdiki o konuşma,
Ve sadece baktım, dinledim, çünkü gerçekten bir ses huzur veriyor idi...

Sonradan tanıştım, kendimi ,hayallerimi, umutlarımı anlattım...
O kadar çok güzel dinledi ki,bir başkası olsa bu kadar güzel dinlemezdi, hemen sıkılırdı...
O sıkılmadan dinledi, sadece beni değil tüm çocuklarını...

Çok severlerdi çocukları onu,
Dersleri hiç dinlemeyen çocuklar, onunla birlikte ders işledi...
Onunla güldü, onunla birlikte ağladı,
Ona resimler çizildi, ona türküler söylendi,

Yani kısacası herkesin bir canı oldu,
9 iken, canlar 10'a yükseldi onun sayesinde...
alıştı çocuklar ...
Ne mi oldu, gitti...

Kırıldı bütün çocuklar, kimsesiz kaldı,
Bize kimsesizlik nedir en çok o iyi anlattı...
Çünkü hiç kimse, hiç bu kadar kimsesiz ve çaresiz kalmadı...
Ve yine yeni yeniden diyerek, hiç bırakmadık. O da bizi...