Seyit Onbaşı

Seyit onbaşı bir gün Çanakkale Harbi'nde,
Olmazı olur etmiş orda günün birinde;

İki yüz okkadan çok koca top güllesini,
Can havliyle kaldırmış yırtarak sinesini,

Ve tek başına sürmüş hızlıca yuvasına,
Düzeneği kapatmış ve hemen arkasına,

Tetiğe basmış hesap yapmadan ince ince;
Zaten zamanı yok hiç hedefi gözleyince,

Koca gemi yanından onunla ateş almış;
Kendi de yaptığına hayret içinde kalmış!

O ateşle değişmiş savaşın gidişatı,
Onunla sönüvermiş düşmanın şatafatı...

Savaştan yıllar sonra demişler bir daha yap!
Al işte aynı mermi, aynı kapak, aynı sap! ...

Değil sırtına almak yerden oynatamamış!
Nasıl yaptığını bir türlü anlatamamış...

İlkokul beşten beri herkesten duydum bunu,
Tarih derslerimizde her yıl okudum bunu,

Kimse de demiyor ki, yahu be ya arkadaş,
Kimle neyi batırdık? Neden olsun ki savaş?

İngiliz Fransız'ın ne işi vardı orda?
Ne işi var güllenin bir köylünün sırtında?

Çanakkale Savaşı neden oldu bilmezsen?
Perde arkasını sorgulamaz öğrenmezsen?

Daha ne Çanakkale'ler tutuşur bağrında,
Daha çok ekin kalır köylünün harmanında! ...

Nasıl olur? Savaşı ateşleyen masonlar,
Barış masalarında yine oturan onlar...

Rezil olan ölenler, tabi ki koyun halklar;
Okuyun araştırın bunları duyun halklar!

Siz ot ile arpayı yeyin geviş getirin,
Sormayın, düşünmeyin, semizlenin, yetirin;

Nasılsa kasap sizin için düşünecektir,
Mezbahaya ne zaman, kim, nasıl gidecektir?