Salih Mirzabeyoğlu 'müjdeci' Şiiri - Mîr ...

MÜJDECİ

Ortasındayım ben eserimin
çocuklarıma gidiyorum
ve onlardan dönüyorum
çocukları uğruna "insan"
mükemmelleştirmelidir kendini
anlamadığınız bu sizin - bayağılar
çocuklarınızdan çok seviyorsunuz kendinizi!
"İnsan" ancak kendi çocuğunu
ve kendi eserini sever
bütün çocukları severim
kendi eserimi sever gibi
duyun bütün çocuklar
ben olun sizde - bağlılığım!
Orda - fırtınalardan denize atıldığı
ve da hortumunun su içtiği o yerde
her biri bir kez gündüz
ve gece nöbeti tutacak
kendini denemek ve bilmek için!
Bilinmiş ve denenmiş olacak her biri
— "benim cinsimden mi benim soyumdan mı?"
uzun bir irâdenin sahibi mi
susarken bile konuşan mı
ve verirken alacak şekilde mi veriyor?
İşte onlar gibiler uğruna
mükemmelleştirmem gerek kendimi
onun için kaçınıyorum şimdi
kendi mutluluğumdan - zaten zından
kendimi bütün mutsuzlara sunuyorum
son denemem ve bilinmem için!
Bu halkın arasında ben
kendimin müjdecisiyim - müjdelenen
karanlık sokaklarda
kendimin horoz sesiyim
ama onların saati geliyor - çocuklarımın
öncüleri gözüktü - ateş topu misâli
yırtmak için karanlıkları
her biri için ayrı canım
ayrı bir ölürüm var benim
öyle bir hoş gelende!

S. Mirzabeyoğlu