Salih! in Düşü Şiiri - Mehmet Salih Seyhan

Bir çocuk olmalıydım
Bir uçurtma gördüğümde istiyorum demeliydim
Eteğini çekiştireceğim bir annem olmalı yanı naşımda
Etrafımda değişik hayatlar görmeliyim
Bir gece vakti yatmadan,seni seviyorum deyip sarılmalıyım anneme
Olmasa bile babam,var bilip sevdamı bağırmalıyım bir gece yarısı
Sabahları uyandığımda yatağımın başucunda bir gül ve bir not bulmalıyım
''Uyandırmaya kıyamadım''! ...
Yeni heyecanlar duymalıyım günün getirdiği ışıklarla
Bazen kızmalıyım
Kavga etmeliyim mahallenin diğer çocuklarıyla
Bazen arada bir aşık olmalıyım komşu kızlarına
Hele o Amine denen kalın enseli adamın kızına
Sonunda acı olduğunu bile bile aşık olmalıyım ona
Bazen aşık olmalıyım
Bir türkü tutturup yolları arşınlandırmalıyım
Anlamsızca telefonun çalmasını beklemeliyim belki o arar diye
Efkarlanmalıyım sonra
Sırf efkar olsun diye...
Bir çocuk olmalıydım
Ara sıra kocaman olmalıydım dünyalar kadar
Herkesi kucaklayabilmek için,
Bazen kendim olmalıydım
Bazen de herkesten bir parça...
Bir derviş kadar kalender ve mert olmalıyım
Hayata küsüp-barışmalarım çok kısa sürmeli
Özel olduğumu
Biricik olduğumu bilmeli şımarmamalıyım
Çünkü sonuçta insan olmalıyım
Herkesin her türlü değeri yok ettiği
İçini boşalttığı dünyada
İnsan olmalıyım,insanlığı öğretmeliyim sonuçta
Kaybolan insanlık için uğraşmalıyım
İnsan olma sanatını öğrenip öğretmeliyim
İşte öylesine bir çocuk olmalıyım
Mavi bakışlarım olmalı sonra
Bir rüzgar gibi esip
Yollara koyulup,boyunlara dolanmalıyım
Hüzünleri ağlamakta
Sevinçleri sıcacık bir tebessümde bilmeyim
Bazen özgür deryada bir balık
Yada bir damla su olup köpük köpük akmalıyım
Bir çocuk olmalıydım
Dağların hırçınlığından habersiz
Öylesine saf,öylesine temiz
Ne kötü dünyayı
Ne kötü aşkı,sevdayı Nede kötü yaşamı tanımamalıyım...