Salih Dede Şiiri - Mehmet Yaş

Gördüğün şu ağaçlar yılların evvelinde,
Korunmaya çok muhtaç küçücük fidandılar.
İlk yaz pekte kuraktı, güneşin alevinde,
Canlılar susuzluktan için, için yandılar.

O yıllar Salih dede hiç yaşına bakmadan,
Kovasıyla uzaktan her gün su taşıyordu.
Tan yeri ağarırken daha güneş çıkmadan,
Hangi dağda su varsa yollara düşüyordu.

Yine bir gün su dolu kovasıyla dönerken,
Serince bir ağacın gölgesinde dinlendi.
Tekrar yola koyuldu bahçesinden geçerken,
Bir ağaç da bahçemde olsa diye söylendi.

Daha birkaç adımcık atmıştı ki, önüne,
Susuzluktan kavrulan bir fidan çıkıverdi.
O anda bir ağacın hazzı düştü gönlüne,
Bütün suyu fidanın dibine döküverdi.

Suyun ilk damlasıyla canlanırken dalları,
Tekrar döndü hayata ölümün eşiğinden.
Sanki Salih dedeyi kucakladı kolları,
Öyle bir doğruldu ki o ölüm döşeğinden.

Salih dede azimle yılmadan, usanmadan,
Kurak aylar boyunca bu fidanı suladı.
Suyu her gün azalan bulaklar kurumadan,
Sonbaharın bol, cömert yağmurları başladı.

Sonra Salih dedeyi büyük bir heves sardı,
Ertesi yıl bahçeyi fidanlarla doldurdu.
Bu yıl bu kavuşulan yedinci ilkbahardı,
Salih dede bu yaşta bir olmazı oldurdu.

Bu yıl artık fidanlar büyüdü orman oldu,
Bahçeyi yemyeşil bir koruya çevirdiler.
Her birinin dalları ayrı meyveyle doldu,
Sanki Salih dedeye dünyaları verdiler.

26.02.1974 / Sinop