Salı Şiiri - Arabaci Hilmi

Soğuk bir Salı günü,
Ve bir gardayım, amaçsız,
Garda kimse yok, ıssız...
Elimde sıcak bir çörek,
Ve dudaklarıma deyen bir alev gibi çayım...
Elimde gazetem,
Üstümde deri bir ceket,
Ve başımda öylesine geçirilmiş bir şapka...
Deri çantamın kokusu hala burnumda...
Uzaktan gelen trenin sesini duyuyorum,
Gülmeye çalışıyorum isteksizce, olmuyor...
Sonra buharı görüyorum trenin üstünde tüten,
Nefes alıyorum, cesaretlenmek istercesine,
“Bu benim trenim” diyorum gayet sessizce,
İçin için üzülerek trene giriyorum...
Gayrı git raylarda ey tren,
Lütfen beni de götür uzaklara...
Artık hissediyorum esen rüzgarı kapımda...
Nereye gittiğimi bilmiyorum,
Sadece yalnız kalmak istiyorum...
Ve rayların sonu gelince,
Bir daha başlayacağım böylece...
Gidersin tren evimden çok uzaklara,
Ben yıkılırım, ağlarım yavaşça,
İzlerim etrafları, dalarım uzaklara,
Bir kompartman camından bakarım dışarılara...
Sevgilimi arkamda bir yerde bıraktım,
Ama gözyaşlarım hala yanımda...
Ama sürüyorum yavaş yavaş efkarımı uzaklara,
Görüyorsun ya, özgür olması gerekiyordu...
Ah, evet, gitmem gerekiyordu...
Salı rüzgarla geldi gitti...
Yarim rüzgarla gitti...