Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ancak bu kadar anlatılır şiirle diyorum ve kutluyorum....
NE YAZIKKİ BU ÇAĞDA BU DURUM HALA DEVAM EDİYOR SAHİPSİZ KADINLARIMIZIN HALA İKİ YOLU VAR ALLAH CÜMLESİNE EDEPLİ YOLU NASİP ETSİN DUYARLILIĞINIZA HAYRANIM SOSYALBİR KONUYU YAZMIŞSINIZ
TEBRİKLER
hep sahipsiz, hem madden veya manen zayıf olacaksın ve de kadın olacaksın
duyarlılığın için teşekkürler.
tebriklerimle
Hanımefendi
Bir Afet Şaşmaz klasiği, bir Afet Şaşmaz uslubu,
Kendi uslubunuzda yeni şiirlerinizi heyecanla bekliyorum. 10
En duygulu, çarpıcı mısralar:
Kadının hayali hala aklımda
Üst baş, perperişan
Belki kapı komşusundan
Belki bit pazarından
Ama şimdilerde kaybettiğimiz
Bir edep bir haya akıyor mantosundan
Gözlerinizden ışık, kalemizden mürekkep eksik olmasın.
Sevgiler...
yüreğine kalemine sağlık.selam ve dua ile.
Okunacak sosyal içerikli güzel bir şiir şairimize teşekkür ederiz...
Merhaba paylaşımın için teşekkür ederim çok güzeldi buda eline we düşüncelerine sağlık allah zeval wermesin kalemine
Zordu hayatta kalmak
Zordu karın doyurmak
Zordu kadın olmak
Ya gidecek
Kaderim buymuş diye salı pazarına
Yada...
Kaderinin cilvesiyle et pazarına...
20.08.2007 - (1974)
Afet Şaşmaz
Kutluyorum güzel bir şiir sanki o kadın gözümüzün önünde seyrediyor ve onunla o şaşkınlığı, o çelişkileri o umutsuzluğu birlikte yaşıyoruz.
Evet zordur hayatta kalmak,
karın doyurmak zordan da zor
kadın olmak zor
çokmu kolay sanki
çaresiz bir bir erkek olmak
ne et pazarında gerek duyulur
ne buyur edilir salı pazarına
çalayım dese beceremez
soyayım dese eline yüzüne bulaşır
öleyim dese
günah derler
cana kıymak büyük günah
boğazında bir acı
ne yutabilir ne tükürebilir.
garip derler, şaşkın, salak, derler
derlerde derler
ıslaktır kiprikleri haline birde gülerler
içinde bir engerek düğümlenir
tarih önemli değil
zaten açılır, kapanır takvimde yaprak
sahipsizsen, parasızsan
kadın erkek farketmez
zordur yaşamak.
yerde fızzık (izmarit)
bir eşşek kadar, bir uyuz it kadar
değer verilmez
bir köşede kıvrılır, kokmaya başladığında ancak
bir kaç kişi arkasından yutkunur
avucunda solgun bir resim,
üzerinde gamzelim yazan.
bir uğultu yükselir kalabalıktan
Yılgın Yağmur derlermiş, kimsesizmiş
yazık çok yazık diye fısıldar bir kaç kişi
itin biri eksik olsun diyenler fazladır.
Yine hayat devam eder
gülerler, gülerler gülerler
gelip geçenler.
Adana, 20.08.07 Yılgın Yağmur
Ona sorsan en kötüsünden hallice
Telaşından belli, filesindekileri
Tez vakit götürme derdinde
Sanki tek derdi tenceredeki aşımı
Soğandan diyecek bebelerine
Gözündeki bitmez yaşını
Fabrikada dalıp dalıp gitmekte
Yine o gözleri...bir kurtuluş aramakta
İçinin sıkıntısı, yürek daralması
Çekilirmi....arada bir sigarayla kavuşur elleri
Anayı babayı kocayı havale etmiş Allaha
Ha iplikleri ha derdini dokumuş tezgaha
Yağmur başlıycak gibi
Kadının hayali hala aklımda
Üst baş, perperişan
Belki kapı komşusundan
Belki bit pazarından
Ama şimdilerde kaybettiğimiz
Bir edep bir haya akıyor mantosundan
ne kadar anlamlı ve duygulu bir şiir,,kutluyorum yüreğinizi,,,
adrese teslım bır şiir usta kalemınıze ve yuregınıze tesekkur lerımı sunarım saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta