Salı Şiiri - İsmail Akyüz

Doğa da çok eski bir öykünün içinden geliyor
her başlayan günle yenilenerek biraz daha çoğalarak
yeryüzündeki yaşamlara sonsuz nimetler sunarak
yaşlanmış bir anne sıcaklığında her şeye katlanıyor
biz insanlar ne kadar çok severiz annelerimizi
her fırsatta derin bir saygı içinde gösteririz sevgimizi
birçok insan hep üzüyor doğamızı
kötü bir evlat gibi söküp alıyor kucağında her ne varsa
katlediyor bir bir kendi değersiz çıkarlarında
bir çığ gibi çoğalıyor insanlar ve ihtiyaçlar
giderek azalıyor doğayı yaşatan alanlar
insanlar kendilerine beton mezarlar kurarken
yeryüzündeki doğal yaşamı hızla tüketiyor
milyon yıllık kutuplar umarsızca eriyor
denizler okyanuslar hızla kirleniyor
gökyüzü kimyasal gazları sentezliyor maviliklerine
hayvanlar bitkiler ölüyor durmadan azalıyor türler
iklim değişiyor giderek alıştığımız ilahi düzen de
bir tükenişin içine yuvarlanıyor doğa
felaket sözleri yankılanıyor göklerde