Sabahleyin her zamanki gibi küçüğümle birlikte işe gidiyordum. Yine gözüm ona takıldı: Marketin önünde durmuş hizmetçiye. Bana baktı şöyle uzun uzun; fakat bir türlü merhabalaşamadık. İçimdeki merhaba büyümedi, sırf bu yüzdendir ki, dilime de gelmedi.
Magazanın sahipi bunu anlamadı, bense bunu açıklamak gereği bile duymadım.
Çocuk şaşkınlıkla bana baktı, şaşkınlığını saklamak için benimle konuşmaya başladı.
Kendimi toparlayıp çocukla sohbet edecek durumda olmadığım için birkaç adım attım. Fakat, susmak bilmiyor ve “Anlat, masal anlat.” diyordu.
Onunla merhabalaşmam, yani her gün sabahleyin işe giderken bir sürü insana rastlamama rağmen onunla merhabalaşmam öylesine olmamıştı. Her sabah işe erkenden gelmesi, herkesle iyi geçinerek işini görmesi onun hakkında saygın bir kişilik etkisi bırakmıştı bende. Fakat, herkes için iki bin manata yaptığı işi bizim için beş bin manata yapmaya yeltenince gözümde onun değeri sıfıra eşit oldu
Hizmetçinin emekseverliği onun gördüğüm tarafıydı, aldatmaya yeltenmesiyse kişisel özelliklerini gösteren tanıma özellikleri.
Tanıdığım, gördüğüme eşit değildi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta