Sal gibi Şiiri - Ayşe Manav

Dalgalı denizde küçücük sandal oldum
Bir o yana, bir bu yana savruldum.
Kaç kez bitti derken
Yeniden sefere koyuldum
Bilinmez yollara vuruldum.
Eskidim, yoruldum, yıprandım.
Bazen kayalıklara vurdum,
Dağıldım, parçalandım, yaralandım.
Umutların tükendiği anda
Bir liman buldum
...ve oraya sığındım.

Ruhum, fırtınalı bir okyanusun içinde, dev dalgalara yenik düşmemek için direnen, küçücük bir sandal sanki.
Yüreğimin kıyılarına vuran, dev dalgalarla, bir o yana, bir bu yana savrulan, korumasız, çaresiz ama bir o kadar da güçlü bir sandal.
Bazen, kendini akıntıya bırakan, bazen de akıntıya karşı kürek çeken,
Kara bulutlu fırtınalara direnen, bir sağa bir sola yatıp tekleyen,
Yine güçlü, yine dirençli, yılmadan, yorulmadan mücadele eden bir sandal.

Gün geldi, durgun bir denizin ışıltılı yansımaları izledi,
Ay ışığının o büyülü ışıltısında yakamozlara eşlik etti,
Gün geldi, kapkara günlerin sağanak yağışlarında fırtınalarla sürüklendi,
Yara aldı, yaralarına denizin tuzunu sıvazladı.
Susuz kaldı, denizin tuzlu suyu ile kavruldu,
Açılan tüm yaralarına tuz basıp, her zaman ilerledi... İlerledi.
Yılgınlığı bir kenara atıp, güvenli bir liman düşledi,
O uzaklardaki limana ulaşacağını düşündü, inandı ve mücadelesine devam etti.

Balıkların masmavi denizin üzerinde oynaşmalarını izledi,
Kendisini yunusların pusulasına teslim etti,
Uzakta olsa, varacağı yerin güvenine inandı,
Yorgun düştüğü anlarda, güvenli bir limana bir gün ulaşacağına inandı, son bir gayret son bir çaba,
Az kaldı diyerek kendini teselli etti.

Şimdi o güvenebileceği, o sıcacık, o durgun, o sevgi dolu limanı göremese bile,
Turkuaz ufkunda, masmavi bir limanın var olduğuna,
Bir gün mutlaka o limana varacağına inanarak,
Son bir gayret, son bir çaba.
Biraz daha dayan yüreğim.
Ulaşacağım bende,
Turkuaz ufkumdaki o mavi sabaha.

Ah be gönlüm, sen de mi böyle olacaktın.
Ah be yüreğim, sen de mi duracaktın.
Ah be ruhum, sen de mi tek kalacaktın.
Ah be gözüm, sen de mi dolacaktın.
Ya gözyaşım, sen de mi gözümde donup kalacaktın.