Saklıyorum yağmurları parmak uçlarımda

silik yüzler pulladım
geçmişte kırılan kalemlerime
yalnızlık; mutluluğun zaman aşımı...

bir mektup düşse yüreğime
sıyırıp atsa üzerimden, alışkanlığımı
yine sancılanır gitme isteğim
ağırlaşır saçlarıma hayat
ne kalmışsa 'an'lardan geriye
ne kalmışsa soyunurum,utangaç
...
yalnızlığım soyağacında gizli eski zamanın
bir ağacın kuruyan dalında
milyonlarca yeşil arasından
sarıda..
bir bulut geçse gökyüzümden
ve ben saklamayı öğrenmişsem
yağmur damlalarımı
parmak uçlarımda
alışıyorum demektir; yalnızlığın birincitekilşahsına
bir gözüm süresiz şikayetçi diğerinden
bir kulağımda kapanma gerekçesi
akar avuç içlerimden
'düşler sızıyormuş gökyüzünün çatlaklarından'
oysa benim
sızlıyor düşlerim bulurken gerçekliğini