Saklıbahçe Şiiri - Zekai Mahir Aktepe

Saklıyım, üzerime bürünmüş koca karanlıklar
Bilinmeze yürür müsün benimle yek pare ?
Neden dertli öter böyle dokuz boğum sazlıklar
Sen misin bana şerbet, yokluğun mu bana çare

Duysa kulakların efkarını, hasret akşamlarının
Cümbüşünde kaybolsa aşığının yanık sesi
Sarsa şu eli kanlı haydutlar sızısını yaraların
El edip geçer misin yine öyle mağrur öyle asi

El açıp medet mi umulur gafilden, su içilmez
Gördün de gökleri öyle mi düştün yer yüzüne
Senin muhabbetinin kaftanına paha biçilmez
Büründün örtünü de elem mi sardın sözüne

Yakar muhabbet, doyurur kudret ama efkarı var
Efkarımın hoştur yası, güzelliği haciz ömrüme
Bu nasıl sunmaktır şerbeti alevden okları var
Saplanır durur ciğerime, kastı bariz ömrüme

Bilseydi aşkının sırrını kırkında bebek dillenir
Düşman askeri hor görmezdi böyle bir eziyeti
Eriştiğim pınarın suyundan kanarak nasiplenir
Acizi mutlak ruhumun zayıf beşeriyeti

Zaten suyu mesken tutmuş kapılır mı sele
Avunursa gönül düşlerinle de avunur
Benimdir varsa bir suçlusu değmesin taş ele
Eteğinde senin bin aşığın selameti bulunur
Avunursa gönül yokluğunla da avunur