Saklı Ruh Dökümü Şiiri - Dılovan Çakmak

Çocukluk sanrıları ile kaplı bütün duygularım.
Bir canavarın kalbi atarcasına avuçlarımda
Annemin yanına koştum.
Uyandım ve sonra ürktüm,
Sonra, yine ürktüm.
Bir utanç vermişlik vardı büyütülüşümde,
Elinden kavrayıp,
Gereksiz bir çaba sarfettim.
Arınma geçmişime bakıp,
Aynı anda vaftiz,
Ardından aforoz olmuş bir din kardeşi olmak istedim.
Belli başlı zamanlar ile bir çift çorapta.
Mazoşist takılıp,
Recm edilmenin hazzını doruklarında tatmak istedim.
Korkum var mı?, öğrenmek istedim.
Kenofobim varmış!
Taşlayanların kalbine konmak istediğimde anladım.
Bir daha! ve çok daha! ürktüm.
Ancak, yalnız kaldığımdan habersiz uzunca bir umuda sürüklenerek,
Ve hakaret yanlısı sancılara maruz kalarak,
Savunmasız
Ardımdan hayal kırıntıları bırakarak,
Alışana kadar.
Bir şeyler artık dört edinceye kadar.
Aş edinceye, toprak kokuncaya -
e kadar...