Saklı Mahzun Şiiri - Özgür Ertuğrul

Ey mahzunlarım da kaçışımın kadını, yüreğimin kapısını aralayan kadın.
Güneşin doğuşların da bulduğum hissiyatlar mıydı seni bana getiren,
Yoksa senin kendinden kaçışın gibi sana gelmem miydi seni sana getiren.
Yoksa var olmanın yokluğunda kaybolmanın halveti miydin?
Çiçeklerim solmasın diye sana seni sevdiğimi söylemem miydi hayata tutunmam,
Bir gecede gözlerinde yok olmak mıydı seni sevebilmek.

Unuturum yoksa,

Gelmezsen bir daha,

Üzülürüm ağlarsan.

Kaçmak ve yok olmak arasında kalmışken bir nefesin alışverişi,
Ve… ve sana nasıl kaptıramam naçizane hislerimi.
Bir sabahın doğuşundan bir akşamın oluşundan bir habersiz,
Sana… sana nasıl söylemem senin için var olduğumu.

Köşklerimin soğuk duvarlarında üşümekten hissizleşmişim,
Kendi duvarlarımda ölmeyi beklemişim,
Belki bir yalnızlığın kurtarıcısı kurtaracak beni,
Yada beni kurtaracak tek şeyin ölmek mi olduğunu söylersin.

Ölmeyi niyet etsem de kendi dinimde,
En büyük ibadetim seni sevebilmek.

Yalnızlığı bildiğim kadar,
Sevmeyi de bilirim,
En güzel haliyle.