Saklı Bahçen Şiiri - Muhammet Köçen

Bahçende çiçeklerin rengi bile sapsarı,
İnan gün gün eritmiş seni görme ısrârı.

Gün batımı vurdukça minik gövdeleriyle,
Seslensen gelecekler bir çocuk özlemiyle.

İste filizlensinler semânın alt katında,
İste bir bir açsınlar mehtâba daldığında.

Gül, ay renginde doğsun pencerene yansısın,
Gökten düşen üç cemre saçlarını tarasın.

Beyaz tüller içinde gelin gibi lâleler,
Mum olup ışıtsınlar bahçeni birer birer.

Öyle bir hayrânlık ki bahçende bitmez heves,
Suya kandıkça değil senden aldıkça nefes.

Sanılır talîm etmiş rüzgâr değince servi,
Sen gezindikçe nazdan süzülür kirpikleri.

Değdirme toprağına kalsa âşık bî-çâre,
Cevr-ü cefâ da hoştur gülü bülbüle verme.

Bitmez umut âşığın parlayan nişânıdır,
Naza boyun eğilir talihin hitâbıdır.

Öyle bir efsûn ki bu her şey serâba döner,
Bahçen sandığım yerler bir bakışınmış meğer.