Saklı Şiiri - Halil İbrahim Demirel

Şimdi kötüyüm.
Acabalar keşkeler sarmış,
Bin türlü musibet başımda.
"Bu kadar güzel olmasaydın."
Diyorum bazen.
Bu kadar sakar olmasaydım;
Bir yolu bulunurdu elbet.
Ne çok karmaşıktı söylenecek şey.
Ne de çok özgün.
Her aşığın maşuka itirafı...
Bir kuru "seni seviyorum",
Her şeyi değiştirebilir miydi?
Kalple akıl arasına girdi nifak.
Bir evham kemiriyor içimi.
Seni görmek bile bir nimetken;
şükredilesi.
Seni benim yapabilir miydi?

Geçti.
O günden beri,
İlk bakışın nasip olduğundan beri,
Gönlümün sana yakıştırdığı,
Yüzlerce cümleyle kalakaldım.

Derdim seni anlatmak değil.
Ne haddime!
O vebal her çiçeğin,
Ve her mevsimin boynuna.
Benim naçizane çabam;
geç kalınmışta olsa,
Çalabilmek sevdamı kulağına.

Kendim için değil.
Sen bil ki, gülümse.
Sevilesi yüzün gülsün.
Rüyalarıma, dualarıma girdiğini,
Adını sayıkladığımı bil.
Ne kadar çok sevilebileceğini gör.
Bu yükü al omuzlarımdan.
Sen mutluysan;
Bende öyleyim.

Ama zamanı geldiğinde,
Son umudu da verdiğimde toprağa;
Azat edeceğim hepsini.
Kurtulacağım.
Üzerinde adın, eline ulaşacak.
Bir parça kağıt üzerine,
Bir iki damla mürekkep,
El ele kelimeler,
Muratlarına erecekler.

Sevdayla ilham olmuş cümlelerin,
Son şansıdır şiirler.

Ama gülüşünü görüpte,
sevdanla ilhak edilmiş bu kalbin sahibi içinse;
Benim için ise, bir şans daha yok.
Tek şans vardı, tek doğru zaman.
Ve tek doğru cümle.

Yine...
Seni seviyordum, günlerin birinde.