Saklanbaç Şiiri - Tolgahan Şafak

Yıl 85
Kara kabus şubatı
15 şubat...
Doğumumla ölümüm
Hani vardır ya
Susuverirsin
Dudakların çatlar,için yanar
Yağmur yağıverir
Ve sen başını eğer....
Gidersin....
Dudağını ıslatmadan damlalar.

15 Şubattı,yerler Sibirya beyazı
Dün gibi hatırlarım; üşürdüm.
Evin kralını
İnsanın en hasını
Gözbebeğimi
Dördüme göz kırpmadan
Üç yaş yoldaşımı,
Kurt bakışlımı...
Benden habersiz bir tabuta koymuşlar
O son günün sabahı.
Ayrılığın son demini salıverdin yanağıma,
Neden ağlamadın
Doğru ya sen hep gülmüştün...

Kulağım yeni aldığın ayakkabının topuk sesinde;
Gözüm uzun paltolu insanları yoklamakta
İçlerinden biri sensin diye...
Beni kandırdın baba!
Gelmedin.
Saklambaç oynar gibi
Çıkmayacak mısın aniden ortaya?
Seni sobelemek yok mu artık?
Beni kandırdın Baba.
Tıpkı; sarı mavi topu almayıp da şekerle avuttuğun gibi...

O tahta yığınına hiç bakmadım...
Bakamadım.
Belki çocuğum diye,
Belki üzülürüm diye,
Belki de boyum kısa diye...
O kocaman adamlar almadılar aralarına
Yanaşamadım...
Korktumç
Gerisin geriye döndüm
Dut ağacının dibine.
Gözlerimi kapadım sımsıkı,
Yirmiye kadar hızlıca saydım
Kalabalığa saklanmıştın.
Arkadaşların yok mu senin;
Sakar eşref,dümbük ali,alim abbas.........
Daracık kutuya nasıl da sığdımışlar;
Sobeledim seni.

Oyun bozanlık yaptın
Çıkmadın.
Bekledim,bekledim...
Seni son görüşüm geldi aklıma
Ağlamamıştın....
Bilir misin ben de ağlamadım...!
Çünkü sen örnek bir sultan
Ben taklit bir vezir...
Erkek adam ağlamaz
Yakışmazdı bize,
Çünkü ben sendin artık
17 koca yıl devirdim.
Kusura bakma baba
Sözümü tutamadım
Bu yıl ağladım....
Anlayacağın erkek adam olamadım...

Her 15 şubatta
Dut ağacının dibinde
Belki birgün çıkagelirsin diye
Yirmilere kadar saydım...
Bugün olduğu gibi.