Saklanamazsın (II)

Kendini kendinden koruyamazsın
Kendini kendinden sakınamazsın
En dip deliklere de girsen
Saklanamazsın!
Önce aynalar çıkar karşına
Birer ikişer tokatlar yağar yığın yığın
Sonra siluetlere har düşer ve
Tutuşur ayanboğur yangınları
Yarıda kalmış sözler akar kan revan içine
Ve delirten yokluklar peyda oluverir gecenin bi vaktinde
Nefesin kesilir darlanırsın ….
Cansız atarsın kendini sokaklara
Beti benzi solmuş caddelerde dolanır durursun
Rotasız bir gemi gibi savrulursun ordan oraya
Sonra ekilmiş uçurumlarda düşersin düştükçe…
Kurulmuş tuzakların birinden sakınsan ötekine düşersin
Bir yanın azraile davetiyeler yollarken
Öte yanın toslayıverir koca bi duvara
Ve hiddetinin şiddeti artar kendini tüketmeye başlarsın
Tanıdık bir beden manasallaştırmaya çabalar bu çırpınışları
Adını koyamaz!
Kendini kendinden koruyamaz
Kendini kendinden sakınamaz
Uykularını salıverir şafaksız sabahlara
Defalarca örtbas ettiklerin bela olur gecene uykuna
Her adımında bir taşa takılır sendeler
Kevgire dönen yan tarafından kanlar sızarken
Ruhundaki uyuşukluktan hiç bir şey hissedemez
Bir tanıdık beden manasallaştırmaya çabalar çırpınışları
Adını koyamaz!