Saklambaç Şiiri - Tunahan Ermihan

Hani herkesin küçükken oynadığı genelde akşam analarımız bizleri eve çağırmadan önce, yani babalarımız işten gelmek gün geceye teslim olmak üzereyken mahallenin tüm çocukları ile oynanan ve genelde yüze kadar hızlı hızlı saydığımız ve sonunda “sağım solum sobe saklanmayan ebe” dediğimiz oyun var ya işte onun misali tüm yalnızlıkları tüm hasretleri tüm gurbetleri sobelemek üzere ebe seçti hayat beni…

Ben sayıyorum dilini bilmediğim bir lisanda belirli bir aşk adedine kadar tüm saklanması gerekenler saklanıyor ben bitirince “sağım solum hasret saklanmayan umut” diyorum kimseler kalmıyor etrafımda. Hangi köşeye baksam ya hasret saklanmış veya kırık dökük yalnızlıklar

Babam gelse diye dua ediyorum; bu talihsiz oyunun sonunda anamın o sıcak ve yavrusuna sevdası kokan sesini duyup eve gitmeyi diliyorum Allah’ımdan. Ne bizim evin penceresinde anam var nede her akşam geldiği yolun başında babam. Ben arıyorum sobelenecekleri karşıma hep hasretler hep yalnızlıklar çıkıyor adı saklambaç ya oyununun saklambaçta ebe olarak saklanacak yer arıyorum.

Saklambaç oynatıyor hayat bana sevdasına vurulduğum bir yürekte. Ben güne kavuşalım dedikçe akşam çöküyor. Akşam çöktükçe oyuna katılan hasretler ve yalnızlıklar da çoğalıyor. Çocukluğumun en sevdiğimin oyununu bu şekilde oynayıp anamın sesini bu kadar özleyeceğimi hiç düşünmemiştim. Belki de düşündüğüm anların tamamında sende uzaklarda kalmayı tercih etseydim bu oyuna da gerek kalmayacaktı.

Ben ebeyim,
Saklambaç oynuyoruz,
Hasret, yalnızlık ve ben
Peki ya sen neredesin…?