Saklambaç Şiiri - Nurettin Eyibil

Saklambaç oynuyor bizim sokakta,
Cıvıl cıvıl neşe dolu çocuklar.
Duvar diplerinde, biraz uzakta,
Ağaç arkasında saklananlar var.

‘’Bir, iki, üç, dört, beş…’’ Bu ses de nedir?
Biri ebe olmuş, yummuş sayıyor.
‘’Önüm, arkam, sağım, solum sobedir;
Saklanmayan varsa ebedir.’’ diyor.

Uzaklaşmamalı kaleden fazla,
Bulabilmek için saklananları.
Görüp de kaleye koşmalı hızla,
Sobelemek lazım hemen onları.

Sobeleyen de var, sobelenen de;
Saklanıyor hala son kalan çocuk.
Bağırmak isterim buradan ben de:
‘’Armut dersem çıkma, elma dersem çık! ’’