Saklambaç Şiiri - Adem Eyüpoğlu

Huzuru içime teneffüs ederken
Ellerinle gözlerimi kapattın birden
Hadi saklambaç oynayalım dedin
Ben ebe oldum sen saklandın
Yüze kadar sayıları seni düşünerek saydım
Sonra sağım solum sobe
Saklanmayan ebe dedim
Gözlerimi açtığımda
Seninle birlikte güneşte saklanmıştı
Sanki her şey bu oyuna katılmıştı
Anladım herkes seni benden saklıyordu
Bahar kendini oyuna öyle kaptırmıştı ki gelmek bilmedi
Yeryüzünün kalbi sana yaklaştıkça telaşlı atıyordu
Ama nedense saklanabileceğin hiçbir yerde yoktun
Seni bulamadıkça karanlığa sarıldım
Oyun uzadıkça sensizlik aklımı karıştırdı
Aydınlık gözlerini yıldızlarla karıştırdım
Nereye saklandığını bilememek delirtiyordu beni
Güneş sıkıldı saklanmaktan sabah sobeledim
Baharı papatyaları sulayınca yakaladım
Bulutlar kuraklığa dayanamayınca geldi
Yağan her damla üzerimdeki kokunu sildi
Seni aramaktan ayaklarıma kara sular indi
Sonra bir ara
Bakışlarından tanıdım seni
Sobelemeye gerek yok
Zaten oyun bitmişti
Ama bu da ne?
Ama sakladığın yer!
Bu yer olamaz!
Sıradan bir oyun seni
Benden nasıl alıp gitti
Yazık oldu seven kalbime
Evet en sonunda seni buldum
Fakat başkasının kalbinde