Saklambaç Şiiri - Hasret Sayınta

En masum hallerini giyinerek çıkmışlardı sokağa.
Kim bilir beklide o sokak evleriydi.
Yakılmıştı, yıkılmıştı duvarları;
Koyu lacivert bir gökyüzüydü tavanları.
İki gece arasına sıkıştırdıkları yaşamlarında,
Oynuyorlardı saklambaç.
İşte oyun başladı: bir, iki, üç…
Ve ölüm aniden sobeledi onları!

Issız bir ay ışığında görünüyordu yüzleri;
Yansımaları ışığa hasret.
Kimi uyuyordu daha.
Biri kapadı gözlerini ve saymaya başladı.
Birer köşe bulup saklanmak istedi diğerleri.
İçlerinden biri, en büyük olanı;
Biliyordu ebe olacağını. Kaçamadı durdu yerinde.
Korkuyordu, biliyordu saklanacak köşe kalmadığını.
Kapatmak istedi gözlerini.
Gözleri, zulüm’ün izlerini taşımak istercesine,
Kocaman açıldı. Kaldırdı başını.
İşte oyun başladı: bir, iki, üç…
Ve ölüm aniden sobeledi onları.
Gecenin karanlığına doğru yol aldılar…