Saklambaç Şiiri - Volkan Doğan

Yorgunum bugün hayatımdaki gizli öznelere...
Yorgunum insanların emir kiplerine.
Gelecek zamanın umuduna.
Geçmişin 'iz'lerine.
Geniş zamandaki insan karakterlerine.
Yorgunum içinde 'sen'in olduğu cümlelere.
Bi ses mi duydum?
İşte bak yıllardır geceleri yalnızken sorduğum soru kendime.
Biri geliyor, eline bıçağı alıyor beni öldürmek için.
Yastığı alıyorum elime kendimi savunmak için.
Sonra sonra yastıkla boğuyor beni.
Ağlıyorum azarına hayatın.
Susuyorum...
Soruyorum
sen mi istedin?
Hayır.
Dünya yalanlarına inanmıyorum bugün.
Beceremiyorum galiba yaşamayı.
Ama vazgeçemiyorum nefes almaktan.
Sormadan da edemiyorum milyonların sorduğunu
nefes almak mı yaşamak?

Biliyorum
yorgunum,
biliyorum
susuyorum.

Aslında çocukken öğrendim ben yorulmayı.
Yorulmayı ve daha bir çok şeyi,
maç yapmayı mahallenin diğer çocuklarıyla.
Yenilmeyi, kaybetmeyi.
Çelmesiyle yere düşerken birinin, kanamayı.
Özledim; yaramın kabuğunu, her yere düştüğümde kanayan.
koparıp atmayı kuruduğunda.
Her yaranın iyileşebileceğini anladığımda,
düşündüm!
Keşke ağlamasaydım kanayan yaralarıma.

yorgunum bana seni hatırlatacak herşeye.
Gizli öznelerime ve nicesine.
Hadi ağlat artık başarabilirsen.
Duvarlara anlat serzenişlerini.
Dünya sana yalan söylemiyor.
Haklıyım!
Masumum en az çocukluğum kadar.
soruyorum...
Kim ebeledi beni saklandığımda?
Yorgunuz!
Bittik hava kararmadan biten her oyun gibi...