Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İNSANLAR KONUŞACAK HOCAM.BİLDİKLERİNİ PAYLAŞACAK.TEBRİKLER TAM PUANLA SELAM VE SAYGILAR.
KAlemine, yüeğine sağlık abi..Güzel bir şiir... Tebrikler...
Üstadım neredeyse hepimiz bir şeyleri saklamak zorunda kalıyoruz. Önemli konuya parmak bastınız. Sizi kutlarım.
****yürek dolusu selam ve saygılarımla kalemin susmasın yüreğin daim olsun ***
Eminsek güvendeysek hiramızda..
Güvercinin, örümceğin ellerindeyse kaderimiz....
Ya yürek sesimizi bastırırsa Cabrail...
Neden olmasın, neden plmasın..............
Bir dildaşım olmadıktan sonra,
Yoksa sözlerime alıcı bir kulak..
Mutluyum hiramda, razıyım.......
Çok güzeldi ağabeyim, sağ ol..........
Bazen içselliğime daldığımda
Kendimi, değerlerimi sakladığımı düşünürüm
Aklımı, duygularımı, sürekli saklamışımdır
Adeta içime gömülmüş, kendimi mezar kılmışımdır.
BU BENİ ANLATAMADIĞIM BİR
SÖZ...KUTLARIM SİZİ
HOCAM ŞİİRİNDE TEMASIDA ÇOK GÜZEL.BU TÜRKİYENİN KONUŞMA ÖZÜRLÜLÜĞÜ ÇOKDAN VAR.ATATÜRK ÖLDÜKDEN SONRA BAŞLADI.BAŞA GEÇEN LİDERLER MİLLETİ UYUTMASIN İYİ BİLİYOR BİRŞEY YAPACAKLARI ZAMAN...
SON ZAMANLARDA KENDİ YAKINLARIMDAN BİLİYORUM.ANLAŞAMIYORUZ AYNIDİLİ KONUŞTUGUMUZ HALDE
ESKİDEN MİLLET KONUŞMUYORDU.VEYA KONUŞTURULMUYORDU. ŞİMDİ İSE MİLLET KONUŞMAYA KONUŞMAYA KONUŞMASINI DA UNUTMUŞ MERAMINI ANLATAMIYOR.ESKİDEN MİLLET CAHİLDİ ,ÖRF ADET GELENEK ,GÖRENEK,TERBİYE DERKEN KONUŞAMIYORDU
ŞİMDİ BUNLARIN HEPSİ KALDIGI HALDE
KONUŞMUYOR.
KALEMİNİZ DERT GÖRMESİN SAYGILAR EROL SAGUN.
RABBİM İNSANA AKIL VERDİ DİĞER CANLILARA FITRAT,AKILLA ARAŞTIRSIN İNCELESİN BULSUN SEÇSİN İRDELESİN DİYE DONATTI Kİ İNSAN GİBİ İNSAN OLALIM,BİRİLERİ DE RABBİMİZİN VERDİĞİNİ ELİMİZDEN ALIP KENDİ UYDURDUKLARI FUTRAT PROGRAMLARIYLA BİZİ SINIRLAYINCA,RABBİMİZİN BİZE BAHŞETTİKLERİNİ ELİMİZDEN ALDILAR,NE YARATILIŞ GAYESİNE UYABİLDİK NE DE DİĞER CANLILAR GİBİ FUTRATA UYABİLDİK SADECE BİZE DAYATILAN PROGRAMLAR DAHİLİNDE BİR VARLIK OLDUK,SAYGI VE SELAMLARIMLA
dışavurum'cu olmak istiyor içime bakıyorum
içimde dışavuracak şey bulamıyorum..
baki selam..
Akli üretimini paylaşamayan
Duygularını başkasına açıklayamayan
Düşleri, düşünceleriyle baş başa kalan
İnsanlar olmuştuk, kendi mezarlarımızdan
HEP SORGULUYORUZ DÜNÜ BUGÜNÜ VE GELECEĞİMİZİ. AKLIMIZIN SINIRLARI İÇİNDE GEÇEN VE GEÇECEK GÜNLERİ
Aklımdan, duygularımdan, düşlerimden kimse istifade etmedi
Bendeki coşkular bende kaldı, ne beni, ne başkasını güldürmedi
Benim hıram, karanlığım, beni, ilişkilerimi, ideallerimi süsledi
Ve bana kural koyanların hırsları, saldırıları insanlığa hiç bitmedi
KURALLAR BİZİ BİR KALIP İÇİNE SOKTU VE BİZ O KALIP İÇİNDE DUYGULARIMIZLA ÇATIŞTIK BAZEN,BAZEN KALIP DIŞINA ÇIKMAK İÇİN KENDİMİZİ ZORLADIK. KUTLARIM ÜSTADIM ŞİİR YÜREĞİNİZ YİNE ŞİİR DENİZİNDEN BİR ŞİİR SİZİN YÜREĞİNİZDEN ALIP GELMİŞ. SAYGILAR.
Bu şiir ile ilgili 29 tane yorum bulunmakta