Sakladım... Şiiri - Mehmet Çoban

Bazen içselliğime daldığımda
Kendimi, değerlerimi sakladığımı düşünürüm

Aklımı, duygularımı, sürekli saklamışımdır
Adeta içime gömülmüş, kendimi mezar kılmışımdır.

Sadece ben miyim? Dedim bir gün
İşte o gün, dünya başıma yıkıldı, yalnız değildim

Sanki insanlığımızın kaderi bu
Her birimiz kendi benliğimizi mezar kılmıştık.

Akli üretimini paylaşamayan
Duygularını başkasına açıklayamayan
Düşleri, düşünceleriyle baş başa kalan
İnsanlar olmuştuk, kendi mezarlarımızdan

Neden dedim? Neden böyleyiz?
Niçin içimize gömülmüş, kendi kabrimizdeyiz?

Her birimizin içinde, karanlık bir hıra* var
Işıtmamış güneş, yıldız, söz, akıl, aydınlıklar

Ah atalarım, neden beni böyle yetiştirdiniz?
“Sus, her yerde konuşma, terbiyeli, akıllı ol”
“Söz gümüşse, sukut altındır” saygılı ol

Her nerde olursa olsun, kendimi tanımlamayı
Öğretme yerine, öğrettiniz, kendimi mezar kılmayı

Ah yasalarım, neden beni böyle kısıtladınız?
Konuşurken, şuna dikkat etmeli, buna dikkat etmelisin
Tarihe, kahramanlara, liderlere, yasaya saygılı olmalısın
“Sen kimsin ki, söz söyleyecek, açılım getireceksin? ”
“Geçmişini unutma, ahde vefan var bugünlere, bilesin”
“İnkârın nankörlüktür, unutma geçmişe bağlı geleceğin”

Peki, ya benim aklım, duygularım, düşüncelerim?
Benim, ideallerim, düşlerim, ufuklarım, beklentilerim?

Önemli mi, bana kurallar koyanlar için?
Önemli mi, beni kurallarıyla mezarlara sokanlar için?

Bana kendimi kendimle, kendi hıramda saklanmayı öğrettiler
Bir terbiye, bir sistem, bir düş, bir düşünce ile beni yönlendirdiler.

Ve ben kendimi sakladım, güya insanca yaşamak için
Ve ben kendimi sakladım, terbiyeli, uslu çocuk olmak için
Ve ben kendimi sakladım, iyi insan, dürüst insan olmak için

Aklımdan, duygularımdan, düşlerimden kimse istifade etmedi
Bendeki coşkular bende kaldı, ne beni, ne başkasını güldürmedi
Benim hıram, karanlığım, beni, ilişkilerimi, ideallerimi süsledi
Ve bana kural koyanların hırsları, saldırıları insanlığa hiç bitmedi

Sorarım kendime, hem de derinden, derunimden
Dünyaya kendimi saklamak için mi geldim ben?
Beni hırama gömen düşler, düşüncelerin yetkisi nereden?
Bu düşler, düşünceler değil mi, beni bana, beni sana köle eden?

03.08.2008 - İzmir

* Hıra = mağara