Şakir Kadan Şiirleri - Şair Şakir Kadan

Eskimiş giysilerime, dağınık saçlarıma
Uzamış sakallarıma, çökük suratıma
Çatık kaşlarıma, düşmüş omuzlarıma
Öfkeli gözlerime, akan gözyaşlarıma
Bakma öyle bana, ben insanım insan.

Ayetleri sermişim önüne tek tek
Yazıktır, günahtır; çiğneyip geçme.
Sen bedenime can verenimsin
Ne olur şah damarımı kesip gitme.

Tanrının eteklerine tutunup yalvarayım,

Gözbebeklerinde varlığımın kabul edildiğini gördüm.
Marazlı duygularımın dermanını bulduğuma inandım.
Bakışların ışık gibi yüreğime akıp girdiğinde,
Tutsak duygularımın özgürleştiğini hissettim.
Yaralı bir serçe titrekliğiyle can çekişen ruhuma,
Sen yeniden can verdin.

Zamanın görünmez akışında

Gün be gün hırpalanıyorum

Ayak diretiyorum nafile

DOKUNMA YA RAB

Dokunma Ya Rab,ne içime ne de dışıma dokun. Dokunma Ya Rab patlatırsın hicranımı, beni de kirletir seni de...

Dokunma Ya Rab , ne yüreğime ne de ruhuma dokun. Dokunma Ya Rab içimde yanan kor ateş beni de yakar seni de...

Yalnız doğmuşum.
Altmış dört yıl önce...
Bir kerelik doğmuşum...
Babam sevinmiş...
Annem sevincinden ağlamış...

ALTMIŞ YAŞ

Ölüm hayatın yüreğinde pusu kurmuş,
Bense yarınlar için hayaller kurarım.
Altmış kış altmış yaz geride kalmış,
Bense üç beş bahara umut bağlarım

BÖYLE DİYORDU

Biz birbirimize benzeriz. Karakaşlı, kara gözlüyüz. Rengimiz esmer, saçlarımız siyah ve kâküllü… Omuzlarımız geniş, çatık kaşlıyız… Anlımız kırışık, tetik bakışlıyız… Kadınlarımız; buğday tenli kırmızı yanaklı, ela gözlü.... Sert bakışlı...görünmez dişleri… Çatlamış dudakları suskun - sevdalı... Yürekleri merhamet dolu,
Biz birbirimize benzeriz. Misafirperveriz, ekmeğimiz emir kipiyle yediririz. Mazlumun imdadına koşarak gideriz... İyiliği de kötülüğü de unutmayız. Sadakaya sırt çevirir alın terimizi yeriz. Yeryüzü bize borçlu, biz Tanrıdan alacaklıyız.
Hainimiz çoktur, devşirmemiz yoktur. Biz hiçbir yerden gelmedik, dünya var olalı beri buradaydık.
Soyluluk adımızda değil kanımızdadır. Muhtaç olduğumuz kudret imanımızdadır. Biz hepimiz birbirimize benzeriz. Bu nedenle fena halde nazara geliriz Dostumuzu düşmanımızı geç fark ederiz. Onun içindir ki hep tuzaklara düşeriz. Ş.Kadan

Hayat bulmacasının son karesini bu sessiz gecede çözmek üzereyim. Almışım karşıma kendimi zebani acımasızlığıyla sorguya çekiyorum. İlk kez içime dönüyorum. Ve ilk kez anlıyorum ki bu yaşıma kadar hep dışımda yaşamışım. Düşüncelerimle yüzleşmelerim oluyordu fakat ilk kez ruhumun içindeki hayatımın manasını sorguluyorum.

Gel gör ki bütün sorularım cevapsız, dilim lal, aklım gribe yakalanmışçasına durgun, duygularım bulantı içinde kendime yabancı kalıyorum. İnsanın kendini sorgulaması ne zor şeymiş meğer. Galiba geç kalmışım. Bedenimin zarafeti gitmiş, derilerim pörsümüş, akciğerim yorgun ve tafralı tafralı soluklanır. Yine ilk kez tanışıyorum kendimle, ilk kez dokunuyorum bedenime. Ve Soruyorum kendime niçin, kimler için neden bu bedeni harabeye çevirdin? Gerçi eninde sonunda öyle ya da böyle harabeye dönecekti. Yüreğim çatlamış susuz toprak gibi çorak, ruhum boş bedenimse muallâkta. Korkuyorum ve kaçmaya çalışıyorum kendimden. Ne bir kutsal sığınağım var ne de kendi kutsalıma sığınabiliyorum. Öyle çaresizim ki hemen kalemime sarılıyorum. Maalesef cümlelerim uzar gider b ir türlü noktayı koyamıyorum. Tuttuğum kalem parmaklarımın arasından düşüveriyor. Bir anda her şeyi anlıyorum, hayata kalem gibi sarılsam da hayat kendiliğinden son bulacak. Şafağı bekliyorum geceye yalvarırcasına. Tüketmişim hayatın dinamosunu. Ne ardından ağlayacağım gidenim ne de hasretini çektiğim gelenim var. Tutkusuzum, tuzsuz, tatsız. Aşkta dibe vurmuşum yüreğim boş ve müflis. Çıkamıyorum işin içinden.

Ölüm hayatın yüreğinde pusu kurmuş,
Bense yarınlar için hayaller kurarım.
Altmış kış altmış yaz geride kalmış,
Bense üç beş bahara umut bağlarım