Sakıncalı Mavi Şiiri - Hakan Karali

// Kadının gözlerine baktı
Yüreğini maviye daldırıp çıkardı adam //

Kırmızı bir pazartesiydi aslında
Sancılı mevsimlerde
Kan damlıyordu bulutlardan

Gecenin köründe uyandı
Ayın yakamozunda yüzünü yıkadı adam
Ellerini gecenin karanlığında kuruladı

Bi keresinde
“Kır çiçekleri” demişti kadına
Kadın çiçekleri kırmış, serpmişti yollara
Üzerlerinden geçerken
Ayakları kanamıştı adamın

Yine, o yoldan yürüdü…

İlk defa
Her şeyi geride bırakıp gitmek istediğinde
Sormuştu kendi kendine adam
… Hangisi daha uzak?
… Bir sonsuzluk boyu mu?
… Bir sensizlik boyu mu?
Adamı gitmekten alıkoyan
İşte buydu…

Tıpkı o gün ki gibi
Yine temmuzu giyinmişti toprak
Yine, aynı yaralar çiçek açmıştı

Bir kelebeğin kanat çırpışında
Yıllar sonra
Kendi sesini bile duymuştu adam

Hatırladı geçmişinde, y a ş a d ı ğ ı n ı
Ve ardından
Bir yüreğe dokunduğu kadar ö l d ü ğ ü n ü
Hatıralardaki kendisini, korkarak seyretti
Aslında biliyordu
İçinde yaşayan bir şey kalmamışken
Bir kez daha ölemezdi

Ama bu gece, bu mevsim
Sanki tekerrürden ibaretti

İki el şiir sesi duyuldu o anda
Yeniden yüreğinden vuruldu adam
Aşkla…

Kalemi tutan kişiye döndü
Yine, aynı kadını gördü

// Kadının gözlerine baktı
Yüreğini maviye daldırıp
Boğuluncaya dek çıkarmadı adam//

Hakan Kara/li & Hale Kara/göz
Düş eşleri

Not: Bu şiirde anlatılan tüm kişi, kurum ve acılar tamamen onsuzluk ürünüdür.