Ancak bir gün ölüm sensizliğe mahkum ettiğinde öğrenebildim sevdanın azabını.
Yandı yüreğim, çorak kaldım, ıssızlaştım, lal oldum.
Ne bir ezgiyi duydu kulaklarım ne de hayal edebildim karanlığın sabahını,
Umarsızca sökülüp götürüldün ya içimden; sensizlikte kayboldum.
Ruhum gönüllü esiri artık kör zindanlardaki umutsuzluğun,
Uzayan günler binlerce saatlik işkenceye dönüştü.
Sensiz yaşanmaz ki güzelim dedim hep, yaşanmaz ki sensiz bu gök kubbede.
O mavi gözlü bir devdi.
Minnacık bir kadın sevdi.
Kadının hayali minnacık bir evdi,
bahçesinde ebruliii
hanımeli
açan bir ev.
Devamını Oku
Minnacık bir kadın sevdi.
Kadının hayali minnacık bir evdi,
bahçesinde ebruliii
hanımeli
açan bir ev.
