Sakın fark etmesinler, içinde büyüyen ok ...

Umut, yayından körü körüne çıkmış ok gibi,
ve ummak, o oku yaydan, zincirlerinden boşalırcasına fırlatmak.
okun gideceği yeri düşünemeden,
ama yüzünü, ama ismini, ama hislerini koymak ortaya, kazıyabilmek tırnaklarınla,
sen gülümserken üzülen dünyalarda.

O içinde çağlayan çığlıklar ulaştıkça hedefine,
huzurunu ve coşkuyu hissedeceksin, ve bu kaçınılmaz olan.
anlamaktan öte istemiyorken hiç kimse birbirini.
coşkunluğunla, umutlarınla anlamak isteyeceğini bulacaksın, ve kaçınılmaz olanı.

Saat öyle bir geçecek ki kafanın kırıklığında,
sessiz sessiz yankılanacak dalgaların sesi, odanın dört duvarında
parmaklarının yeni giriyormuş gibi kıpırtısı,
içinde bir okyanusu büyütecek, yosunlarıyla, kumlarıyla, pullu pulsuz balıklarıyla,
okyanusun enginliği, içinin tertemizliği, ruhunun huzuru,
ucu bucağı görünmeyince gülümseyeceksin, parlayan gözlerle,
herkesin anlamasını bekleme, yada fark etmesini,
bırak fark etmesinler, sızlatırlar yüreğini buruşuk akıllarıyla sahip olamadıklarına sahip olanları,
bırak ummasınlar, çekiçlerini ayak uçlarına düşüren gülleciler gibi,
onlar ummayı mutlu ölmek zannederler.
sakın fark etmesinler,
o gülümsemelerin, o gözlerin anlattıklarının bir sahibi var.